Dat wor en Zick

Dat wor en Zick,

als d'r Mond noch en mi Zemmer klomm,
als ich irjendwann morjens de Themse ropschwomm
noh London, öm de Beatles ze sin,
ävver die wore jrad bei d'r Queen
un schwaaten üvver Fußball, China un Jras.
Ich soch et em TV
un wood vör Ihrfurch blass.
Die Queen hatt smiling jemaat un jenick.
Die Kameras hatte jebletz un jeklick.

Dat wor en Zick,

als Ringo noch immer nit woss,
wie beröhmp hä wor. Hä bleckte stor jradus.
John frochte cool ne Lakai em Livree:
Saach, beste pleite? Wat mäste he?
George soß do wie e Monument.
Paul wor nett,
su wie mer in kennt.
Se neppte Tee. Et wood brav jenick.
Dann fohre se fott em Jebletz un Jeklick.

Dat wor en Zick,

als ich jedröhnt un allein de Themse erafschwomm,
als d'r Mond widder en mi Zemmer klomm.
Do hatt ich op e Wunder jewaat:
Es Welt e Kino? En Autowerkstatt?
Als et Levve nit stellstund, de Zick wiggerfohr,
do hatt ich noch
Unstervlichkeit em Ohr.
Wann de Beatles sunge, hatt ich jenick.
Dann maat et en mingem Hätze: Klick.

Dat wor en Zick.

Dat wor en Zick.

Dat wor en Zick, en Zick:

En superjeile Zick.

rollybrings1979 / 2001

Diese Seite ist Bestandteil von coelle.de